تعداد زیادی از ما می توانیم زمان، مقدار و نوع غذایی را که می خوریم تغییر دهیم، اما برای مدتی کوتاه.
بیشتر ما می توانیم زمان، مقدار و نوع غذایی را که می خوریم تغییر بدهیم، اما برای مدتی کوتاه. زمانی قدرت اراده ی ما کم می آورد دوباره به عتدت های قدیمی مان روی می آوریم. هر بار همین اتفاق می افتد.
چرا کنار گذاشتن عادت های مخرب غذایی انقدر دشوار است؟
این موضوع پیچیده ای است و هرکاری با مغزتان انجام می دهد تا از ترک عادت نجاتتان بدهد، حتی زمانی که بدانید این ترک عادت باعث افزایش سلامتی در شما می شود.
غذا کلیدی برای زنده ماندن ماست و امنیت را خاطر نشان می کند. پس اگر شخصی، حتی شما سعی کند تا عادت های غذاییش را تغییر دهد، همه چیز به هم می ریزد. این به این خاطر است که هر خطری برای امنیت ما، چه واقعی و چه ذهنی می تواند باعث ایجاد ترس شود.
این موضوع در مورد افرادی که به دلیل فقر، اختلالات خوردن و رژیم، ناامنی غذایی را تجربه کرده اند، نیز صدق می کند. والدین هایی که کودکانی را از مناطق محروم به سرپرستی گرفته اند، گزارش کرده اند که با وجود غذای فراوان، کودکشان از غذا دوری می کند. یکبار مطلبی خواندم در مورد اینکه کارکنان مرکز درمان اختلالات غذایی یک برش کامل از گوشت ران گوساله در زیر تخت یکی از بیماران پیدا کرده بودند.
برخی رژیم ها نیز می توانند حس ناامنی غذایی ایجاد کنند. اگر شما با پدر و مادر و یا سرپرستی بزرگ شده اید که همیشه سعی داشته است تا غذای شما را کنترل کند و یا ناخودآگاه خودتان را در یک رژیم دیده اید، احتمالا زمانی که می خواستید تا عادت غذایی خود را تغییر دهید، به صورت طبیعی میزانی خطر را احساس کرده اید.
به علاوه غذا یک جاذبه ی احساسی قوی ایجاد می کند. برخی از عادت های غذایی ما زمانی که حس خوشایندی در مغزمان ایجاد می شود، ساخته می شود. نه تنها حس خوشایند، بلکه حس ارتباط، وابستگی و حتی عشق. غذا تنها معنای غذا نمی دهد، بلکه چیزی فراتر از آن است. بر طبق نظریه ی پورگس_ یک نظریه ی رفتاری که در حال شناخته شدن است_ روابط و ایجاد ارتباط اجتماعی با دیگران اصلی ترین راه برای ایجاد آرامش در پستانداران است. این نظم طبیعی توسط پروسه های عصبی انجام می شود. زمانی که روابط از بین می رود غذا می تواند جایگزینی برای آن باشد.
تجربه های حسی، حرکت ماهیچه های صورت و میمیک صورت در هنگام غذا خوردن، احساس امنیت و آرامش ایجاد می کند. پس اگر شخصی به شما گفت که غذا دوست من است و یا غذا عشق من است، تعجب نکنید. آن ها از غذا خوردن برای نظم بخشیدن به سیستم عصبی خود استفاده می کنند.
به عنوان انسان ، ما مغز پیشرفته تری داریم، مغز انسان توانایی برنامه ریزی و یافتن دلیل را دارد. بیشتر هدف ها و برنامه های غذایی ما برای تغییر عادت، زمانی صورت می گیرد که ما در آرامش هستیم. متاسفانه زمانی که خسته و مضطرب هستیم، منطق و خواسته مان برای امنیت را از دست می دهیم.
امیدتان را از دست ندهید. شما می توانید مغزتان را تغییر دهید. روش های موثر زیادی برای درمان ناامنی غذایی و جدایی از غذا به عنوان یک چرخه ی ارتباطی وجود دارد.
کری اندرسون
Kari Anderson
